Mama 3.0

Toen ik laatst schreef over nieuw leven, gaf ik al een kleine hint.... Niet alleen leiden ik en mijn gezin nu een nieuw leven, er komt ook nog eens nieuw leven aan. Ik ben namelijk in verwachting! Tegen alle verwachtingen, in ieder geval die van mij, in.

Mama 3.0, dat is eigenlijk hoe ik mezelf zie. Het is natuurlijk mijn 3e, maar de 3.0-versie is vooral omdat ik weer een andere moeder, een ander mens ben dan bij de vorige twee. Ik voel me steeds een geüpgrade versie van mezelf.

Bij mijn eerste was ik geloof ik nog überhaupt geen moeder. Arme hij! Het heeft ons alle twee wel een beetje beschadigd. Maar ik merk dat de tijd kan helen en we worden gelukkig steeds hechter. Voor mijn tweede was ik al wel een moeder, maar door persoonlijke issues kon ik nog niet helemaal bij mijn moederinstinct. Mijn band met haar is hechter. Iets waar ik soms wel mee worstel, omdat die band met mijn eerste stroever is. Het zou natuurlijk ook nog een jongen-meisje-verschil kunnen zijn, dus laat ik er nou ook niet te veel achter zoeken.

En nu dan de derde. Met mijn moederinstinct zit het inmiddels helemaal goed! Daar heb ik intensief aan gewerkt. Toch maakt dit het niet per se makkelijker. Om eerlijk te zijn, dit voelde als de moeilijkste beslissing die ik in mijn leven heb moeten maken. Maanden heb ik getwijfeld, gedacht, gevoeld.

Ik vind zwanger zijn gewoon heel moeilijk. Ik heb namelijk al moeite genoeg om me staande te houden in de wereld. Ik snap mezelf regelmatig niet en de wereld om mij heen snap ik ook niet. Waarschijnlijk snapt de wereld mij de helft van de tijd ook niet, dus je snapt dat niet alles appeltje eitje is. Door de hormonen snap ik er echter nóg minder van en bovendien vind ik het erg moeilijk om ziek, zwak en misselijk te zijn, terwijl mijn lichaam als het ware wordt overgenomen.

Bovenal vind ik het natuurlijk heel erg spannend om in een nieuwe relatie weer een kindje te krijgen. Mijn vorige gezinssamenstelling was tenslotte niet echt een daverend succes, wat helaas wel mijn referentiekader heeft gevormd...

Neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met die mini in mijn buik! Alle 'tegen'-gedachten kon ik weerleggen en het 'voor'-argument, het gevoel van JAAA dit wil ik, won uiteindelijk met grote voorsprong.

Het is deze zwangerschap alsof ik alles veel bewuster beleef. (Ja duh, dat krijg je als je sowieso eindelijk het leven bewust meemaakt.) Ik vind het allemaal honderd keer spannender en ook wonderbaarlijker. Vorige keren was ik een stuk jonger, misschien heeft het daarmee te maken. Het is dan kennelijk toch vanzelfsprekender. Nu kan ik ineens alles laten vallen en verbaasd denken 'wat een wonder is dit in mijn buik!'

Het grootste verschil tussen deze zwangerschap en de vorige twee is dat ik mezelf nu meer accepteer. Dat geeft me zoveel rust! Het is oké dat ik niet alleen maar super blij ben, het is oké dat ik eigenlijk alleen maar de hele dag wil slapen, het is oké als ik alleen maar yoghurt met fruit en cruesli wil eten in plaats van mijn gebruikelijke veel gezondere menu vol salades en groene smoothies. Het is alleen niet zo oké als ik weer 25 kilo aankom, zoals de eerste keer, maar daar kan ik wel aan werken…

Dan maak ik het maar zelf

Vroeger hadden we thuis geen kleuren-tv. Ik vond dat de normaalste zaak van de wereld. Als vriendinnetjes commentaar hadden, zei ik: “Wij hebben gewoon andere kleuren.” Doen met wat je hebt en er tevreden mee zijn, dat heb ik geleerd. (Of ik dat nog steeds altijd braaf praktiseer, vraag ik me weleens af, maar dat terzijde.)

Mijn kinderen krijgen best veel, maar ik wil ze meegeven dat het niet vanzelfsprekend is. Bovendien kunnen ze de waarde echt totaal nog niet inschatten. Verwen je ze een keer, dan willen ze alleen maar meer. Regel je een leuk dagje uit, zijn ze aan het eind van die dag alleen maar strontvervelend. Mijn vriend (jaja, ik heb een vriend, later meer daarover) is wat materialistischer, dus die inbreng is wel een beetje merkbaar hier in huis. Overigens is het niet écht materialisme. Het is meer dat hij gewend was om goed geld te verdienen en dat ook weer lekker uit te geven, zonder enige verantwoordelijkheid voor iets of iemand. Als je kinderen hebt, en zeker als je alleen bent met ze, let je toch noodgedwongen meer op je uitgavenpatroon.

Over één ding zijn vriend en ik het eens: geen spelcomputer! We zien hoe de kinderen terugkomen van een weekendje bij hun vader, waar ze wel op de spelcomputer mogen en ik kan je zeggen, ik word er niet blij van. Ik vraag me trouwens af of de kinderen er zelf op lange termijn wel blij van worden. Maar ja, kinderen en langetermijndenken, daar heb ik ze nog nooit op betrapt.

Gisteravond zat Jochie druk te knutselen. “Ja mama, ik maak Super Mario na. Wij mogen hier geen spelcomputer, dus dan maak ik het maar zelf.”

Daar word ik dus wel blij van. Een goede inventieve, creatieve oplossing. Zie hier het resultaat…

PS. Mijn kinderen kijken gewoon tv hoor en op mijn zwakke momenten mogen ze ook weleens wat op mijn tablet doen ;)

Nieuw leven!

Weet je wat? Ik ga het gewoon doen! Weer bloggen. En ook nog eens hier, op mijn oude vertrouwde blog. Toegegeven, het is gewoon lekker makkelijk. Al mijn instellingen zijn er al (hoewel ik de helft niet meer snap), mijn leeslijst etc. Maar daarnaast is het wat ik de vorige keer, bijna twee jaar geleden (oh mijn god wat gaat de tijd snel!), schreef: dit is mijn blog, dit is waar het begon. Hier schreef ik over mijn leven, over wie ik was, ook toen mijn leven uit mijn handen glipte en ik totaal niet blij was met wie ik was. Ik wil niet weglopen daarvan, onder uit een soort angst dat bekenden van mij hier toevallig weer terechtkomen, weer gaan lezen en ik bang ben voor hun oordeel. Ammehoelah. En dus ga ik lekker hier door. Wel in een nieuw jasje, want smaken veranderen nu eenmaal en het oog wil ook weleens wat nieuws. Toch?

Mijn nieuwe leven is alweer ruim twee jaar geleden begonnen. Toen vertrok ik met mijn kinderen naar de grote stad. We zijn aardig gesetteld inmiddels. Vorig jaar zijn we nog een keer verhuisd, naar de andere kant van de grote stad. Nu wonen we op tien minuten fietsen van het strand, zijn de kinderen helemaal gewend op school en sportclubs, komen er regelmatig klasgenootjes over de vloer en wonen we tegenover oma en opa (uh ja, echt waar, maar elk voordeel heb z'n nadeel en andersom...).

De titel van dit stuk slaat eigenlijk op heel erg veel. Er is namelijk heel erg veel veranderd. Te veel om nu in één stukje te schrijven. Het wordt anders ook zo onsamenhangend en jullie houden vast meer van ‘leesbaar’.

Nieuw leven in een nieuwe samenstelling, nieuw leven in de stad, nieuw leven qua opleiding, nieuw leven qua relatie en nieuw leven in…. Tja, dat verklap ik later nog wel…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve medebloggers en meelezers:

Ik vind het super leuk als er nog iemand is die wil meelezen. Een bericht achterlaten is ook gezellig. Reageren doe ik sowieso. Of ik weer op alle blogs ga lezen waar ik ooit kwam, daar ook allemaal ga reageren etc, reken er niet op, dan kan het alleen maar meevallen. Echt waar, uit de grond van mijn hart, ik denk veel aan jullie. Meestal denk ik aan zo ongeveer de hele wereld. Ik kan alleen niet zo goed filteren, raak dan in de war, kan niet kiezen en ben vervolgens lamgeslagen, voel me daar rot over, stel uit en stel af. Ik heb mezelf moeten leren kennen en accepteren hierin. Dat gaat steeds beter. Conclusie: ik ben verre van perfect! Maar gelukkig zijn jullie dat ook niet ; )