Ik ben Kaatje

Mijn foto
Ik ben ik. Ik ben dol op mijn leven, maar ik vind het leven ook best wel een uitdaging. Mijn hoofd zit vol, bomvol. Ik denk met een snelheid sneller dan het licht. Bloggen is mijn uitlaatklep. Bovendien vind ik mezelf belabberd in mijn contact met mensen, hoewel ik het volgens mijn medemens best aardig doe hoor. Bloggen helpt mij in het kunnen meedraaien in de echte wereld. Een oefenplekje. En dan vind ik het ook nog eens heerlijk om te schrijven. Mijn boek zou allang in de winkel hebben gelegen, uiteraard, maar ja, ik heb het zo druk...

dinsdag 14 juni 2016

Ondersteboven achterstevoren

De kinderen hadden twee extra vrije dagen. Iets met studiedag en margedag. En dus heb ik eens gek gedaan. Een paar dagen naar een vakantiepark...

Na de laatste keer dat ik met de kinderen in een vakantiepark was, had ik me voorgenomen om dat nooit, echt NOOIT meer te doen. Jongste was net vijf maanden en werd elke ochtend al om 5u wakker. Het matras was niet bepaald slaapbevorderlijk. We deelden ons huisje met de familie mug (die altijd mij moest hebben!). En als hoogtepunt lag oudste als krijsende peuter midden in het restaurant. Mijn ex begon na jaren te zijn gestopt op dag twee weer met roken. Need I say more? Maar ja, de kinderen zijn inmiddels ouder en ik een stuk relaxter dus het leek me een nieuwe poging wel waard.

Wat ben ik blij dat ik niet meer eindeloos veel beren op de weg zie, maar dingen gewoon doe! We hebben een paar hele leuke dagen gehad in Slagharen. Het huisje was knus en precies goed qua grootte en inrichting. Het park was ook super. We vergeten maar even het eten van de eerste avond... zelfs in een bejaardentehuis smaakt het nog beter.
En ook al was vriend gesloopt van zijn 60-urige werkweek ervoor, was ik gesloopt van het zwanger zijn en was jongste ziek met 39 graden koorts, oudste was zoals altijd 'unstoppable' en we hebben alles gedaan wat we wilden doen. Achtbaan in, achtbaan uit, ponyrijden, glijbaanroetsjen, autootjes rijden, voetballen (geen dag zonder voetbal voor oudste), treintje hier, kabelbaantje daar. En dat alles keer twee. Of drie. Of vijf voor vriend en oudste die maar niet genoeg kregen van het ondersteboven te worden rondgeslingerd.

Weet je, je kunt naar Bali vliegen, naar Zuid-Frankrijk rijden, met de boot naar Engeland, allemaal hartstikke leuk en spannend. Maar voor jonge kinderen is een paar dagen van dit ook al leuk en genoeg voor mooie herinneringen. De rest kan altijd nog...

zaterdag 4 juni 2016

Spiegelbeeld

Hebben jullie ook weleens dat je in de spiegel kijkt en denkt: oh... mijn... god! Ik gelukkig niet zo vaak, maar vanochtend wel.

Mijn spiegelbeeld en ik hebben een redelijke verstandhouding. Ik ben niet altijd dolenthousiast over haar, maar echt stom vind ik haar nou ook weer niet.
Soms is ze nogal eigenwijs. Dan heeft ze plat haar, terwijl ik volume wilde. Of scheef haar, terwijl ik het plat wilde. Ze heeft soms wallen en ook wel rimpels, maar die zien anderen gelukkig nog niet. Soms zijn haar wangen bleek, terwijl ik juist een blosje wilde. Ze heeft ook weleens knalrode wangen, die dan niet meer weg willen. En nu ineens krijgt ze pukkels terwijl de puberteit officieel al twintig jaar voorbij is.
Maar na een plens water in haar gezicht, haren föhnen, make-upje erop, oorbellen in en op zijn tijd wat lippenstift zijn wij weer goede vrienden.

Vandaag echter niet. Wat zag ik toen ik in de spiegel keek? Inderdaad... OMG. Een heuse onderkin! Ik probeerde mijn spiegelbeeld nog te overtuigen van het feit dat ze geen onderkin had, door op alle mogelijke manieren met mijn hoofd te draaien om haar intussen meedogenloos en smekend tegelijk aan te kijken. Het hielp niet. Eigenwijs ding ook, dat spiegelbeeld van mij!
Gelukkig hou ik wel van eigenwijze mensen...

woensdag 1 juni 2016

Kip

Als ik moet kiezen welk dier ik nu volgens de Chinese kalender zou zijn, is het een kip. Niet dat ik nou zo weg ben van dat beest, maar ik voel me een kip.

Vriend noemt me tegenwoordig regelmatig legkip of broedkip. Heel fijn, ahum. Maar ja, hij lacht er lief bij en aait intussen over mijn babybuikje, dus ik vergeef het hem.
Zelf voel ik me meer een plofkip. Vooral aan het eind van de dag. Hoewel ik nog helemaal niet zo ver in mijn zwangerschap ben, denkt mijn buik daar duidelijk heel anders over. Ik voel me een luchtballon in menselijke verpakking. Ik kan elk moment opstijgen. Bovendien ben ik moe, heel erg moe, en ik kan me zo voorstellen dat een plofkip zich ook zo voelt. Rondbanjerend op een heel klein stukje grond en na een paar stappen al moe en klaar met alles. (Serieus, het begrip ‘moe’ heeft ineens een hele andere inhoud gekregen.) Om zich vervolgens vol te stoppen met maar weer wat eten. Je moet toch wat hè.


Ik ben niet alleen een plofkip, ik ben ook nog eens een stresskip. Ik weet dat stress niet goed is voor een baby in je buik* en toch kan ik het niet tegenhouden. Iets met hormonen enzo. Ik word gek van mezelf! Vriend wordt volgens mij ook gek van mij. En ik vind mezelf een irritant zeikwijf, zo op z’n tijd (veel tijd). Ik heb nog nooit last gehad van hormonale schommelingen. Niet tijdens mijn menstruatie en niet tijdens mijn eerdere zwangerschappen. Kennelijk krijg ik ze nu alsnog van alle keren hiervoor bij elkaar. Ik maak ruzie om de kleinste dingen (hoewel ik het hele grote dingen vind, maar Vriend is het daar meestal niet mee eens… ik weet niet wie er gelijk heeft), ik voel me eenzaam, heb ineens enorme verlatingsangst en noem maar op.
Ik hoop dat de stress in deze kip snel weer ophoepelt, dat zal de sfeer zeer ten goede komen! (Of Vriend moet gewoon weer even normaal doen, maar ja... dat zal hij toch anders zien ;)

En als ik dan geen kip zou zijn, dan ben ik een mammoet. Wat is dat een mooi woord en zo toepasselijk voor moeders… mam-moe’t, mam-moet, beide wat mij betreft zeer treffend!

Wat voor dier zou jij denk je zijn?

* (er is onderzoek naar gedaan met verbluffende, confronterende resultaten: zie de BBC-serie ‘Negen maanden in de maak’)