tag:blogger.com,1999:blog-87134544061685709842024-03-06T00:28:38.548+01:00Mooi leven is ook een kunstKaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-51673486109513132902016-06-14T12:42:00.001+02:002016-06-14T12:42:37.498+02:00Ondersteboven achterstevoren<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De kinderen hadden twee extra vrije dagen. Iets met studiedag en margedag. En dus heb ik eens gek gedaan. Een paar dagen naar een vakantiepark...</span><br />
<div>
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">Na de laatste keer dat ik met de kinderen in een vakantiepark was, had ik me voorgenomen om dat nooit, echt NOOIT meer te doen. Jongste was net vijf maanden en werd elke ochtend al om 5u wakker. Het matras was niet bepaald slaapbevorderlijk. We deelden ons huisje met de familie mug (die altijd mij moest hebben!). En als hoogtepunt lag oudste als krijsende peuter midden in het restaurant. Mijn ex begon na jaren te zijn gestopt op dag twee weer met roken. Need I say more? </span><span style="font-family: Arial;">Maar ja, de kinderen zijn inmiddels ouder en ik een stuk relaxter dus het leek me een nieuwe poging wel waard.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">Wat ben ik blij dat ik niet meer eindeloos veel beren op de weg zie, maar dingen gewoon doe! We hebben een paar hele leuke dagen gehad in Slagharen. Het huisje was knus en precies goed qua grootte en inrichting. Het park was ook super. We vergeten maar even het eten van de eerste avond... zelfs in een bejaardentehuis smaakt het nog beter.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">En ook al was vriend gesloopt van zijn 60-urige werkweek ervoor, was ik gesloopt van het zwanger zijn en was jongste ziek met 39 graden koorts, oudste was zoals altijd 'unstoppable' en we hebben alles gedaan wat we wilden doen. Achtbaan in, achtbaan uit, ponyrijden, glijbaanroetsjen, autootjes rijden, voetballen (geen dag zonder voetbal voor oudste), treintje hier, kabelbaantje daar. En dat alles keer twee. Of drie. Of vijf voor vriend en oudste die maar niet genoeg kregen van het ondersteboven te worden rondgeslingerd.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">Weet je, je kunt naar Bali vliegen, naar Zuid-Frankrijk rijden, met de boot naar Engeland, allemaal hartstikke leuk en spannend. Maar voor jonge kinderen is een paar dagen van dit ook al leuk en genoeg voor mooie herinneringen. De rest kan altijd nog... </span></div>
Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-29712306025420770272016-06-04T12:45:00.002+02:002016-06-04T12:45:53.344+02:00Spiegelbeeld<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Hebben jullie ook weleens dat je in de spiegel kijkt en denkt: oh... mijn... god! Ik gelukkig niet zo vaak, maar vanochtend wel.</span><br />
<div>
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">Mijn spiegelbeeld en ik hebben een redelijke verstandhouding. Ik ben niet altijd dolenthousiast over haar, maar echt stom vind ik haar nou ook weer niet. <br />Soms is ze nogal eigenwijs. Dan heeft ze plat haar, terwijl ik volume wilde. Of scheef haar, terwijl ik het plat wilde. Ze heeft soms wallen en ook wel rimpels, maar die zien anderen gelukkig nog niet. Soms zijn haar wangen bleek, terwijl ik juist een blosje wilde. Ze heeft ook weleens knalrode wangen, die dan niet meer weg willen. En nu ineens krijgt ze pukkels terwijl de puberteit officieel al twintig jaar voorbij is. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">Maar na een plens water in haar gezicht, haren föhnen, make-upje erop, oorbellen in en op zijn tijd wat lippenstift zijn wij weer goede vrienden.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial;">Vandaag echter niet. Wat zag ik toen ik in de spiegel keek? Inderdaad... OMG. Een heuse onderkin! Ik probeerde mijn spiegelbeeld nog te overtuigen van het feit dat ze geen onderkin had, door op alle mogelijke manieren met mijn hoofd te draaien om haar intussen meedogenloos en smekend tegelijk aan te kijken. Het hielp niet. Eigenwijs ding ook, dat spiegelbeeld van mij! <br />Gelukkig hou ik wel van eigenwijze mensen...</span></div>
Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-5324136675132172702016-06-01T17:54:00.000+02:002016-06-01T17:54:01.278+02:00Kip<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Als ik moet kiezen welk dier ik nu volgens de Chinese kalender zou
zijn, is het een kip. Niet dat ik nou zo weg ben van dat beest, maar ik voel me
een kip.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Vriend noemt me tegenwoordig regelmatig legkip of broedkip. Heel fijn,
ahum. Maar ja, hij lacht er lief bij en aait intussen over mijn babybuikje, dus
ik vergeef het hem. <br />
Zelf voel ik me meer een plofkip. Vooral aan het eind van de dag. Hoewel ik nog
helemaal niet zo ver in mijn zwangerschap ben, denkt mijn buik daar duidelijk
heel anders over. Ik voel me een luchtballon in menselijke verpakking. Ik kan
elk moment opstijgen. Bovendien ben ik moe, heel erg moe, en ik kan me zo
voorstellen dat een plofkip zich ook zo voelt. Rondbanjerend op een heel klein
stukje grond en na een paar stappen al moe en klaar met alles. (Serieus, het
begrip ‘moe’ heeft ineens een hele andere inhoud gekregen.) Om zich vervolgens vol
te stoppen met maar weer wat eten. Je moet toch wat hè.</span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik ben niet alleen een plofkip, ik ben ook nog eens een stresskip. Ik
weet dat stress niet goed is voor een baby in je buik* </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">en toch kan ik het niet tegenhouden. Iets met hormonen
enzo. Ik word gek van mezelf! Vriend wordt volgens mij ook gek van mij. En ik
vind mezelf een irritant zeikwijf, zo op z’n tijd (veel tijd). Ik heb nog nooit
last gehad van hormonale schommelingen. Niet tijdens mijn menstruatie en niet
tijdens mijn eerdere zwangerschappen. Kennelijk krijg ik ze nu alsnog van alle
keren hiervoor bij elkaar. Ik maak ruzie om de kleinste dingen (hoewel ik het hele
grote dingen vind, maar Vriend is het daar meestal niet mee eens… ik weet niet wie er
gelijk heeft), ik voel me eenzaam, heb ineens enorme verlatingsangst en noem
maar op. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ik hoop dat de stress in deze kip snel weer ophoepelt, dat zal de sfeer
zeer ten goede komen! </span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">(Of Vriend moet gewoon weer even normaal doen, maar ja... dat zal hij toch anders zien ;)</span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">En als ik dan geen kip zou zijn, dan ben ik een mammoet. Wat is dat een
mooi woord en zo toepasselijk voor moeders… mam-moe’t, mam-moet, beide wat mij
betreft zeer treffend!</span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Wat voor dier zou jij denk je zijn?</span><br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial;">* <span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">(er is onderzoek naar gedaan met verbluffende, confronterende resultaten: zie de BBC-serie ‘Negen maanden in de maak’)</span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span></span></div>
Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-19723452595604111042016-05-31T15:31:00.002+02:002016-05-31T15:58:42.728+02:00Mama 3.0<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Toen ik laatst schreef over nieuw leven, gaf ik al een kleine hint.... Niet alleen leiden ik en mijn gezin nu een nieuw leven, er komt ook nog eens nieuw leven aan. Ik ben namelijk in verwachting! Tegen alle verwachtingen, in ieder geval die van mij, in.</span><br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Mama 3.0, dat is eigenlijk hoe ik mezelf zie. Het is natuurlijk mijn 3e, maar de 3.0-versie is vooral omdat ik weer een andere moeder, een ander mens ben
dan bij de vorige twee. Ik voel me steeds een geüpgrade versie van mezelf. </span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Bij mijn eerste was ik geloof ik nog überhaupt geen moeder. Arme hij!
Het heeft ons alle twee wel een beetje beschadigd. Maar ik merk dat de tijd kan helen en we
worden gelukkig steeds hechter. Voor mijn tweede was ik al wel een moeder,
maar door persoonlijke issues kon ik nog niet helemaal bij mijn moederinstinct. Mijn
band met haar is hechter. Iets waar ik soms wel mee worstel, omdat die band met
mijn eerste stroever is. Het zou natuurlijk ook nog een jongen-meisje-verschil kunnen zijn, dus laat ik er nou ook niet te veel achter zoeken.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">En nu dan de derde. Met mijn moederinstinct zit het inmiddels helemaal
goed! Daar heb ik intensief aan gewerkt. Toch maakt dit het niet per se
makkelijker. Om eerlijk te zijn, dit voelde als de moeilijkste beslissing die ik in mijn leven heb moeten maken. Maanden heb ik getwijfeld, gedacht, gevoeld. </span><br />
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Ik vind zwanger zijn gewoon heel moeilijk. Ik heb namelijk al
moeite genoeg om me staande te houden in de wereld. Ik snap mezelf regelmatig
niet en de wereld om mij heen snap ik ook niet. Waarschijnlijk snapt de wereld
mij de helft van de tijd ook niet, dus je snapt dat niet alles appeltje eitje
is. Door de hormonen snap ik er echter nóg minder van en bovendien vind ik het
erg moeilijk om ziek, zwak en misselijk te zijn, terwijl mijn lichaam als het
ware wordt overgenomen. </span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial";">Bovenal vind ik het natuurlijk heel erg spannend om in een nieuwe relatie weer een kindje te krijgen. Mijn vorige gezinssamenstelling was tenslotte niet echt een daverend succes, wat helaas wel mijn referentiekader heeft gevormd... </span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met die mini
in mijn buik! Alle 'tegen'-gedachten kon ik weerleggen en het 'voor'-argument, het gevoel van JAAA dit wil ik, won uiteindelijk met grote voorsprong.</span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial";"><br /></span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: "arial";">Het is deze zwangerschap alsof ik alles veel bewuster beleef. <span style="font-size: x-small;">(Ja duh, dat krijg je als je sowieso eindelijk het leven bewust meemaakt.)</span> Ik vind het allemaal honderd keer spannender en ook wonderbaarlijker. Vorige keren was ik een stuk jonger, misschien heeft het daarmee te maken. Het is dan kennelijk toch vanzelfsprekender. Nu kan ik ineens alles laten vallen en verbaasd denken 'wat een wonder is dit in mijn buik!'</span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Het grootste verschil tussen deze zwangerschap en de
vorige twee is dat ik mezelf nu meer accepteer. Dat geeft me zoveel rust! Het is oké dat ik niet alleen
maar super blij ben, het is oké dat ik eigenlijk alleen maar de hele dag wil slapen,
het is oké als ik alleen maar yoghurt met fruit en cruesli wil eten in plaats
van mijn gebruikelijke veel gezondere menu vol salades en groene smoothies. Het
is alleen niet zo oké als ik weer 25 kilo aankom, zoals de eerste keer, maar
daar kan ik wel aan werken…</span></span></div>
Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-78922198923701468612016-05-27T11:32:00.002+02:002016-05-27T11:32:52.199+02:00Dan maak ik het maar zelf<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Vroeger hadden we thuis geen kleuren-tv. Ik vond dat de normaalste zaak
van de wereld. Als vriendinnetjes commentaar hadden, zei ik: “Wij hebben gewoon
andere kleuren.” Doen met wat je hebt en er tevreden mee zijn, dat heb ik
geleerd. (Of ik dat nog steeds altijd braaf praktiseer, vraag ik me weleens af,
maar dat terzijde.)<br />
<br />
Mijn kinderen krijgen best veel, maar ik wil ze meegeven dat het niet
vanzelfsprekend is. Bovendien kunnen ze de waarde echt totaal nog niet
inschatten. Verwen je ze een keer, dan willen ze alleen maar meer. Regel je een
leuk dagje uit, zijn ze aan het eind van die dag alleen maar strontvervelend.
Mijn vriend (jaja, ik heb een vriend, later meer daarover) is wat
materialistischer, dus die inbreng is wel een beetje merkbaar hier in huis.
Overigens is het niet écht materialisme. Het is meer dat hij gewend was om goed
geld te verdienen en dat ook weer lekker uit te geven, zonder enige
verantwoordelijkheid voor iets of iemand. Als je kinderen hebt, en zeker als je
alleen bent met ze, let je toch noodgedwongen meer op je uitgavenpatroon. </span><br />
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Over één ding zijn vriend en ik het eens: geen spelcomputer! We zien
hoe de kinderen terugkomen van een weekendje bij hun vader, waar ze wel op de spelcomputer
mogen en ik kan je zeggen, ik word er niet blij van. Ik vraag me trouwens af of
de kinderen er zelf op lange termijn wel blij van worden. Maar ja, kinderen en
langetermijndenken, daar heb ik ze nog nooit op betrapt.</span></div>
<br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Gisteravond zat Jochie druk te knutselen. “Ja mama, ik maak Super Mario
na. Wij mogen hier geen spelcomputer, dus dan maak ik het maar zelf.” </span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<br /></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Daar word ik dus wel blij van. Een goede inventieve, creatieve
oplossing. Zie hier het resultaat… </span></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaKEJZuq5I-7we3vqzUlXEQrc-cueced11zZGjGS-2O6Ao90pSU-0KMQn8JcKU5Jyt0pAgb2m-G1AgzOTiGWCwIvi_wrmRcTT1azrLuj9HO-3snDPuHSvL3sKxMmUvNUST29wwTRBeRVwR/s1600/Max+nintendospel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaKEJZuq5I-7we3vqzUlXEQrc-cueced11zZGjGS-2O6Ao90pSU-0KMQn8JcKU5Jyt0pAgb2m-G1AgzOTiGWCwIvi_wrmRcTT1azrLuj9HO-3snDPuHSvL3sKxMmUvNUST29wwTRBeRVwR/s320/Max+nintendospel.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<br /></div>
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">PS. Mijn kinderen kijken gewoon tv hoor en op mijn
zwakke momenten mogen ze ook weleens wat op mijn tablet doen ;)</span></span><b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike></div>
Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-27243454632974314432016-05-26T14:11:00.005+02:002016-05-26T14:11:47.688+02:00Nieuw leven!<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Weet je wat? Ik ga het gewoon doen! Weer bloggen. En ook nog eens hier,
op mijn oude vertrouwde blog. Toegegeven, het is gewoon lekker makkelijk. Al
mijn instellingen zijn er al (hoewel ik de helft niet meer snap), mijn
leeslijst etc. Maar daarnaast is het wat ik de vorige keer, bijna twee jaar
geleden (oh mijn god wat gaat de tijd snel!), schreef: dit is mijn blog, dit is
waar het begon. Hier schreef ik over mijn leven, over wie ik was, ook toen mijn
leven uit mijn handen glipte en ik totaal niet blij was met wie ik was. Ik wil
niet weglopen daarvan, onder uit een soort angst dat bekenden van mij hier
toevallig weer terechtkomen, weer gaan lezen en ik bang ben voor hun oordeel.
Ammehoelah. En dus ga ik lekker hier door. Wel in een nieuw jasje, want smaken veranderen
nu eenmaal en het oog wil ook weleens wat nieuws. Toch?</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Mijn nieuwe leven is alweer ruim twee jaar geleden begonnen. Toen
vertrok ik met mijn kinderen naar de grote stad. We zijn aardig gesetteld
inmiddels. Vorig jaar zijn we nog een keer verhuisd, naar de andere kant van de
grote stad. Nu wonen we op tien minuten fietsen van het strand, zijn de
kinderen helemaal gewend op school en sportclubs, komen er regelmatig klasgenootjes over de vloer en wonen we tegenover oma en
opa (uh ja, echt waar, maar elk voordeel heb z'n nadeel en andersom...).</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De titel van dit stuk slaat eigenlijk op heel erg veel. Er is namelijk
heel erg veel veranderd. Te veel om nu in één stukje te schrijven. Het wordt
anders ook zo onsamenhangend en jullie houden vast meer van ‘leesbaar’. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Nieuw leven in een nieuwe samenstelling, nieuw leven in de stad, nieuw
leven qua opleiding, nieuw leven qua relatie en nieuw leven in…. Tja, dat
verklap ik later nog wel…</span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><i><b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Lieve medebloggers en meelezers:</span></b><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span></i></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small; line-height: 115%;"><i>Ik vind het super leuk als er nog iemand is die wil
meelezen. Een bericht achterlaten is ook gezellig. Reageren doe ik sowieso. Of
ik weer op alle blogs ga lezen waar ik ooit kwam, daar ook allemaal ga reageren
etc, reken er niet op, dan kan het alleen maar meevallen. Echt waar, uit de
grond van mijn hart, ik denk veel aan jullie. Meestal denk ik aan zo ongeveer
de hele wereld. Ik kan alleen niet zo goed filteren, raak dan in de war, kan
niet kiezen en ben vervolgens lamgeslagen, voel me daar rot over, stel uit en
stel af. Ik heb mezelf moeten leren kennen en accepteren hierin. Dat gaat
steeds beter. Conclusie: ik ben verre van perfect! Maar gelukkig zijn jullie
dat ook niet ; )</i></span>Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8713454406168570984.post-42917344119084192972014-06-16T12:58:00.001+02:002014-06-16T13:03:23.199+02:00Klop klop…<span style="font-family: Arial;">Sinds een paar dagen zet ik
schoorvoetend weer mijn eerste stapjes in blogland. Het voelt wat onwennig, net
als soms nog mijn nieuwe leven…</span><br />
<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<span style="font-family: Arial;">Toen ik een blogpauze
aankondigde, kon ik niet vermoeden dat die bijna een jaar zou duren. Ik kon ook
niet vermoeden dat mijn leven in die periode drastisch zou veranderen. Dat ik
(en daarmee mijn gezin en omgeving) door een heel diep dal zou gaan. Maar dat
is allemaal wel gebeurd en blogs schrijven en lezen was (en is?) wel het
laatste wat in me opkwam.</span><br />
<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<span style="font-family: Arial;">Om kort maar wel eerlijk te
zijn: ik ben volledig ingestort. Maar dan ook echt volledig! Wanhopig probeerde
ik alle balletjes des levens omhoog te houden, niet alleen die van mezelf maar
vooral die van iedereen om me heen. Want sterk zijn en doorgaan was mijn stand.
Tot ik er bijna letterlijk bij neerviel. Met mijn laatste restje energie moest
ik mezelf dwingen uit bed te stappen, de kids eten te geven en aan te kleden en
weg te brengen. Dat was zo ongeveer alles wat ik op een dag aankon. Maar dat
aan de buitenwereld toegeven, dat was een ander verhaal. En dus liep ik door
tot ik niet meer kon. Tot het iedereen duidelijk werd dat ik er zelf toch echt
niet meer uitkwam. </span><br />
<span style="font-family: Arial;">Ik heb me vrijwillig laten
opnemen in een kliniek. Klinkt heftig en dat was het ook. Maar voor mij de
enige manier om uit de afgrond weer omhoog te krabbelen, ver weg van alles en
iedereen. Een paar maanden ben ik weggeweest. Alle shit uit mijn jeugd, uit
mijn leven heb ik kunnen aanpakken daar. Ik ben heel diep gegaan maar ben er
ontzettend blij mee. En ook ontzettend dankbaar dat mijn omgeving het me
mogelijk heeft gemaakt. <o:p></o:p></span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial;">Ben ik nu helemaal klaar?
Nee, dat zal ik nooit zijn. Maar wie is dat wel? Ben ik een ander mens?
Absoluut! Voor het eerst in mijn leven zit ik niet alleen maar in
overlevingsstand (want ik heb geleerd dat dat is hoe ik leefde), voel ik dingen
(want ook dat deed ik kennelijk nauwelijks), voel ik me echt moeder van mijn
kinderen (en dat is zoooo fijn). Ik ben opener, kwetsbaarder, voel de pijn
echt, maar ook de vreugde echt.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial;">Naast dat ik een ander mens
ben geworden, is ook mijn leven nogal drastisch veranderd. Ik ben gescheiden.
Tja, het is verdrietig en toch sta ik er volledig achter. Ik laat het verder
hierbij wat betreft dit onderwerp. Ik woon sinds anderhalve maand met de
kinderen in de grote stad, de stad waar ik ben opgegroeid. Ik probeer vol goede
moed, met een lach en een traan, hier ons nieuwe leven op te bouwen. Het
contact met hun vader is prima en ze komen daar ook. Maar we wonen nu op ruim een
half uur rijden van elkaar vandaan, dus dat betekent dat de kinderen
voornamelijk bij mij zijn.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<span style="font-family: Arial;">Wat kan ik nog meer zeggen…
Ik mis het schrijven. Ik maak zoveel mee en denk wel eens aan een dagboek, maar
het komt er niet van. Wel schrijf ik gedichten. Bloggen, ik weet niet of ik het nog durf. Aan de ene kant
kan het me eigenlijk niet zoveel meer schelen wat mensen ervan vinden. Aan de
andere kant wil ik ook niet dat dingen die ik schrijf verkeerd worden opgevat
door bekenden en dan bedoel ik vooral ex en ex-familie. Misschien dat ik dus
ergens anders opnieuw begin, schoon en anoniem. Aan de andere kant, dit ben ik,
dit was en is mijn blog, mijn leven. Zint het je niet, lees dan niet. Iedereen
kan wel overal wat van vinden, het gaat er uiteindelijk om wat ik er zelf van
vind. Toch?! Maar of ik zo stoer nu al mijn eigen weg durf te kiezen, durf te
schrijven wat ik echt vind, misschien is dat op dit moment nog te veel gevraagd
aan mezelf. Want ook al ben ik een stuk opener en eerlijker, ik zit nog regelmatig
verschanst achter mijn solide Chinese muur. Tegenwoordig zit er trouwens wel
een deur in, dat is al heel wat… </span><br />
<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<span style="font-family: Arial;">Ik heb aan het eind van het
schrijven van dit stukje besloten al mijn oude berichten eraf te halen. Dat
geeft me op een of andere manier rust. Ook blijf ik na deze update nog even
weg. Ik heb mijn tijd en energie hard nodig. Het schrijven trekt me, maar de
commentaren, goed of slecht, trekken ook aan me. Zolang dat gebeurt lijkt het
me wellicht niet zo verstandig om mijn nog ietwat wiebelige ik eraan bloot te stellen. Dusss…
lieve mensen, tot laterrrr </span><br />
<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<span style="font-size: xx-small;">Haha ik bedenk me net dat velen mij waarschijnlijk uit hun bloglijst hebben gegooid, dus of überhaupt iemand dit nog leest... Maar ja, ik kan weer wat op het lijstje in mijn hoofd afstrepen, ook prima :-)</span>Kaatjehttp://www.blogger.com/profile/07819666628236959509noreply@blogger.com12