Ik ben Kaatje

Mijn foto
Ik ben ik. Ik ben dol op mijn leven, maar ik vind het leven ook best wel een uitdaging. Mijn hoofd zit vol, bomvol. Ik denk met een snelheid sneller dan het licht. Bloggen is mijn uitlaatklep. Bovendien vind ik mezelf belabberd in mijn contact met mensen, hoewel ik het volgens mijn medemens best aardig doe hoor. Bloggen helpt mij in het kunnen meedraaien in de echte wereld. Een oefenplekje. En dan vind ik het ook nog eens heerlijk om te schrijven. Mijn boek zou allang in de winkel hebben gelegen, uiteraard, maar ja, ik heb het zo druk...

vrijdag 27 mei 2016

Dan maak ik het maar zelf

Vroeger hadden we thuis geen kleuren-tv. Ik vond dat de normaalste zaak van de wereld. Als vriendinnetjes commentaar hadden, zei ik: “Wij hebben gewoon andere kleuren.” Doen met wat je hebt en er tevreden mee zijn, dat heb ik geleerd. (Of ik dat nog steeds altijd braaf praktiseer, vraag ik me weleens af, maar dat terzijde.)

Mijn kinderen krijgen best veel, maar ik wil ze meegeven dat het niet vanzelfsprekend is. Bovendien kunnen ze de waarde echt totaal nog niet inschatten. Verwen je ze een keer, dan willen ze alleen maar meer. Regel je een leuk dagje uit, zijn ze aan het eind van die dag alleen maar strontvervelend. Mijn vriend (jaja, ik heb een vriend, later meer daarover) is wat materialistischer, dus die inbreng is wel een beetje merkbaar hier in huis. Overigens is het niet écht materialisme. Het is meer dat hij gewend was om goed geld te verdienen en dat ook weer lekker uit te geven, zonder enige verantwoordelijkheid voor iets of iemand. Als je kinderen hebt, en zeker als je alleen bent met ze, let je toch noodgedwongen meer op je uitgavenpatroon.


Over één ding zijn vriend en ik het eens: geen spelcomputer! We zien hoe de kinderen terugkomen van een weekendje bij hun vader, waar ze wel op de spelcomputer mogen en ik kan je zeggen, ik word er niet blij van. Ik vraag me trouwens af of de kinderen er zelf op lange termijn wel blij van worden. Maar ja, kinderen en langetermijndenken, daar heb ik ze nog nooit op betrapt.

Gisteravond zat Jochie druk te knutselen. “Ja mama, ik maak Super Mario na. Wij mogen hier geen spelcomputer, dus dan maak ik het maar zelf.”

Daar word ik dus wel blij van. Een goede inventieve, creatieve oplossing. Zie hier het resultaat…


PS. Mijn kinderen kijken gewoon tv hoor en op mijn zwakke momenten mogen ze ook weleens wat op mijn tablet doen ;)

3 opmerkingen:

  1. De jongste heeft wel een playstation 4 maar die staat beneden. Hij kan daar maar beperkt op want ik ben totaal geen fan van dit soort apparaten. Ik ben als de dood voor verslavingen op dit geval, zoals sommige kinderen hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De jongste heeft wel een playstation 4 maar die staat beneden. Hij kan daar maar beperkt op want ik ben totaal geen fan van dit soort apparaten. Ik ben als de dood voor verslavingen op dit geval, zoals sommige kinderen hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ook ja! Oudste kan zo in iets opgaan en als hij dan moet stoppen dan slaan zijn stoppen door. Voorkomen is beter dan genezen, denk ik dan. Hoewel ik weet dat ik er later niet aan kan ontkomen, maar dat duurt nog wel even ;)

      Verwijderen